Jong en fanatiek
Voordat ik ben gaan schaatsen was ik erg fanatiek met fietsen, skeeleren en voetbal. Ik heb meerdere keren meegedaan met de dikke banden race, een wedstrijd georganiseerd rondom wielerwedstrijden. Hieraan kun je meedoen op bijvoorbeeld een gewone fiets of een mountainbike. Ook thuis waren we erg fanatiek en fietsten we talloze rondjes om de speeltuin naast ons huis in Assen. Zoals je wel kan indenken ging dit niet altijd goed. Door ons fanatisme ben ik vaak gevallen terwijl ik probeerde mijn broer en oudere vriend Merijn bij te houden. Een oneerlijke strijd natuurlijk, maar ik moest en zou ze bij houden. Ook op de skeelers was het een grote uitdaging om ze bij te houden. Met zijn drieën deden we de ploegenachtervolging om de speeltuin. Je kan gerust zeggen dat het sporten er al vroeg in zat!
Toen ik 6 jaar was ben ik begonnen met voetbal bij Achilles 94. Bij de F6 heb ik 1 jaar gespeeld. Ook hier was ik weer erg fanatiek en we werden kampioen met dit team! Daarnaast werd ik ook nog eens topscoorder, toch weer een leuke prestatie. Alleen kreeg ik hier dan verder niks voor, geen beker of medaille. Op die leeftijd is dat natuurlijk wel een teleurstelling. Mijn broer zat in die tijd op schaatsen en won wel eens een medaille of beker. Dus toen was het erg simpel en ben ik overgestapt op de schaatsen.
Op jacht naar medailles
Het was zeker geen garantie dat ik die zo maar eens even zou winnen, dit motiveerde me alleen maar meer. In de pupillen categorie was er erg veel concurrentie, maar toch heb ik wat bekers en medailles kunnen winnen. Maar snel tevreden was ik niet, ik ben erg perfectionistisch en hou zeker niet van verliezen. Ik probeerde altijd nog beter te worden en echt het maximale er uit te halen. In die tijd was het rijden van interclubs echt leuk! Voor je club uitkomen tegen andere clubs was echt een eer en daarnaast waren deze wedstrijden ook regelmatig op andere banen in Nederland. Samen met mijn ouders zijn we heel Nederland doorgereden voor deze wedstrijden, het schaatsen was toen dus al een echt familie ding aan het worden.
Toen de ijsbaan weg ging in Assen was het een erg spannend tijd. Net in die periode had ik mijn pols gebroken en ik keek er tegenop om met nieuwe mensen te trainen. Er waren zoveel mensen en ook trainers gestopt dat ik in een groep terecht kwam waar ik niet thuis hoorde. De twijfel om weer te gaan voetballen was er zeker. Totdat ik mocht aansluiten bij de Creative Monkeys, omdat Koos een trainer van de Scheuvellopers was en er verder niemand meer overbleef van de oude ploegen. Mede omdat we moesten verhuizen naar de ijsbaan in Groningen en dit toch echt wel meer tijd en energie vroeg van zowel mij en mijn ouders die mij nog steeds altijd naar de trainingen toe brachten.
Team Creative Monkey
Ik wist meteen dat ik in een betere groep terecht was gekomen! Tijdens de eerste training had ik het meteen al zwaar. We gingen 10 rondes rijden in de groep, iets wat ik daarvoor nog niet vaker had gedaan. Ik weet nog goed dat ik helemaal kapot was en ik kon het amper bijhouden. Je snapt dat dit voor mij een trigger was om nog een stapje extra te zetten en echt beter en sterker te worden. Een jaar later werd er gevraagd of ik volledig bij het team wou komen. Ik werd dus deel van een team met onder andere de ex selectie rijders en daar was ik dan als iemand die is overgebleven van het clubniveau. Ik vond erg spannend, maar heb nog nooit spijt gehad van deze beslissing! Tot op de dag van vandaag ben ik erg trots op onderdeel te zijn van dit team! Ik schaats er inmiddels 4 seizoenen en nog steeds blijf ik mezelf elk jaar verbeteren. Het is een super gezellige groep en dankzij deze groep ben ik het schaatsen weer leuk gaan vinden!
Ik heb mooie stappen gemaakt met het team. De sprong van een 40.4 naar een 39.8 was wel een van mijn hoogtepunten. Die dag reden we met meerdere teamgenoten in Thialf en werder er flinke PR's gereden. Meerdere jongens en meiden gingen door een barrière heen en om dat zelf ook met zo'n grote stap te doen was geweldig. Met mijn ouders op de tribune die er altijd zijn om me te steunen, maken die prestaties het nog net iets extra waardevoller.
Een nieuwe fase
Ik heb in het begin best wat moeite gehad om goed in het team te passen. Ik ben van mezelf erg terughoudend en rustig. Om dan in een grote groep met fanatieke sporters goed tot je recht te komen is dan niet altijd makkelijk. Maar het trainingskamp in Frankrijk heeft mij erg geholpen om mijn plek in de groep te vinden en ook deze plek op te eisen. Het kapot gaan in elke training was een bijzaak. De locatie, de sfeer en de stappen die we samen maakten waren erg geweldig om te zien. Ik voelde dat mijn aanwezigheid in het team gewaardeerd werd, dat we echt voor elkaar door het vuur gaan en dat ik niet alleen maar wat aan mijn ploeggenoten had, maar zij ook aan mij.
In November 2019 reed ik mijn eerste residentiecup, dit was nog weer een stapje hoger dan de interclubwedstrijden bij de pupillen. Ook hier streden de beste van alle provincies tegen elkaar, maar dan op junioren niveau. De wedstrijd was daarnaast ook een plaatsings moment voor NK’s. Om hieraan mee te doen was al super, ook al haalde ik de NK’s nog niet.. De spanning was zo hoog dat ik een dure fout maakte. Hier heb ik veel van geleerd en ben ik meer gaan genieten van wat ik doe en hiermee bereik. Niet alleen op het sportieve gebied, maar ook als persoon.
Dit is niet mijn enige blooper tijdens het schaatsen. Ik weet nog goed hoe ik tijdens een wedstrijd in Thialf op weg was naar een dik persoonlijk record op de 1500 meter. Koos riep het vanaf het middenterrein en Paul stond op de kruizing om het schema aan te geven. De motivatie was zo hoog, dat ik dieper kon gaan dan ooit. Alleen ging ik zo diep dat ik in de laatste ronde volledig vergat waar de finish was. Ik stopte daardoor op de finish van de 1000 meter, 50 meter te vroeg.
Vandaag de dag kan ik hier om lachen en ik heb dat pr inmiddels al dubbel en dwars verbeterd.
Vastberaden naar de toekomst
Naast het schaatsen kreeg ik 2 jaar geleden de kans om een seizoen mee te doen bij het EK Freetech. Het motorracen zit ook al meerdere generaties in de familie. Mijn opa en mijn vader hebben dit beide veel gedaan. Mijn vader heeft een eigen autogarage en maakte de motoren klaar. Alle vrije uren werden hier aan besteed om het materiaal in topconditie aan de start te krijgen. Omdat mijn broer kampioen was geworden en naar een andere klasse doorstroomde kwam er een plekje vrij en kreeg ik de kans om hier te rijden. Na het een keer geprobeerd te hebben, werd ik alleen maar enthousiaster en ben ik het seizoen begonnen. Het is compleet anders dan het schaatsen, maar de snelheden en het altijd sneller willen was te leuk om niet te doen! Het eerste seizoen ging veel beter dan verwacht. Ik leerde snel en behaalde steeds betere plaatsen. Na een crash in Duitsland toen ik op P1 lag wist ik dat er meer in zat. Het tweede seizoen werd door middel van corona erg lastig en er is slechts 1 wedstrijd gereden. Tijdens deze race ben ik er met een hoge snelheid afgevallen dankzij een nare situatie met een achterblijver. Dit zette me aan het denken en met de huidige situatie in mijn achterhoofd heb ik besloten om alle focus te leggen op het schaatsen! Ondanks dat ik uit de sport ben gestapt vergeet ik de mooie momenten absoluut niet. Als familie weekenden lang naar het buitenland, met mijn vader die alles deed om de motoren klaar te maken en mijn moeder die voor de verzorging zorgde.
Ik heb erg veel zin in aankomend seizoen en ik hoop dat we ondanks covid-19 toch een mooi seizoen kunnen draaien. De kracht van ons team is dat we elkaar beter maken, alles samen willen doen en elkaar naar een hoger niveau tillen. Ik zou dit voor geen goud willen missen, al hoop ik wel dat als straks covid-19 achter de rug is, ik weer kan genieten van de momenten op de ijsbaan. Met mijn team en mijn ouders op de tribune!
