17 jaar oud en een gelukkig sporter
"Naast boomhutten bouwen vond ik sporten ook super leuk."
Maar waar begon het eigenlijk? We zullen beginnen bij het begin. Ik ben opgegroeid in het dorpje Witten waar ik nu nog steeds woon. Naast boomhutten bouwen vond ik sporten ook super leuk. Het schaatsvirus heb ik echt gekregen van mijn vader en moeder die zelf ook aan schaatsen doen. Voordat ik überhaupt bij de club te trainen kwam, trainde ik altijd samen met mijn broer en mijn vader Koos, die nu trainer is bij ons team. De term slootje springen word nog regelmatig benoemd als we nu met de groep aan het trainen zijn bij de Baggelhuizerplas. Officieel mag je pas bij een schaatsclub trainen bij de pupillen als je 8 jaar bent, maar omdat ik even hard schaatste als dames van een jaar ouder mocht ik op mijn 7e al bij de club. Mijn eerste schaatstrainster was Samantha waar ik een buitengewone klik mee had. Toen vond ik naar de ijsbaan in Assen gaan voornamelijk leuk vanwege haar. In mijn 2e jaar als pupil in 2011 kwam ik bij Hanna en Renee in de groep. Eerst moesten we niks van elkaar hebben, maar wie had dat gedacht dat we zelfs na het sluiten van de ijsbaan in Assen in 2016 nog samen zouden schaatsen. Mede door deze dames heb ik mijn plezier altijd in schaatsen behouden. Schaatsen was niet de enige sport die ik beoefende.
Dansen
Toen ik ongeveer 7 was begon ik ook met dansen bij dansschool Ingeborg. In 2013 danste ik een van mijn eerste wedstrijden bij de groep DSI mini’s, waarna nog vele wedstrijden volgden. Ik heb tot 2018 gedanst waarna ik gekozen heb om te stoppen, omdat het niet meer te combineren viel met mijn examenjaar op Terra en het vele trainen voor het schaatsen. Daarnaast zit je natuurlijk in een team waarin je alles wil kunnen geven en je eigen team niet te kort doen. Dit was geen leuke beslissing, maar wel het verstandigst. Met mijn dansteams ben ik meerdere keren Noord-Nederlands kampioen geworden en meerdere keren Nederlands kampioen bij de competitie Soneo. Er zitten nog veel meer prijzen tussen, maar dit zijn wel de gene die me het meeste zijn bijgebleven.
School
Sport is natuurlijk leuk en aardig, maar school moet ook gebeuren. Na de basisschool ben ik naar het VMBO op Terra gegaan. 4 jaren hard strijden voor cijfers, soms iets minder natuurlijk en veel mooie herinneringen maken met mijn vriendinnen hebben uiteindelijk voor een mooi diploma gezorgd. Maar wat nu? Mijn route wat ik wil worden heb ik al jaren uitgestippeld. Op mijn 18e naar de politieacademie, politieagente worden, gespecialiseerd worden in honden en vervolgens met die hond die bij mij thuis woont het drugs of recherche gebied in. Klinkt makkelijk toch? Na Terra was ik natuurlijk nog maar 16 dus moest ik nog een tussenopleiding volgen. Ik heb toen gekozen voor Handhaving Toezicht en Veiligheid op het alfa-college. Inmiddels zit ik al in mijn examenjaar en moet ik ook nu weer mijn diploma halen. Ik probeer op dit moment ook binnen te komen bij de politieacademie, maar zoals algemeen bekend zijn er erg strenge selectiecriteria. Als de politieacademie nu niks word, ga ik waarschijnlijk eerst kiezen voor agogisch medewerker. Gelukkig zijn we nog niet bij die keuze. Genoeg over school, we gaan weer verder naar onze geliefde sport schaatsen.
Team Creative Monkey
Helaas is mijn geboortedatum altijd een nadeel geweest omdat ik 5 of 6 dagen voor de peildatum van een jongere categorie geboren ben. Kortom ik ben de jongste van mijn categorie, maar we blijven gewoon door vechten tegen de oudere dames. Na jaren in Assen te hebben geschaatst bij de scheuvelloper moesten we helaas verhuizen naar Groningen, omdat de ijsbaan in Assen wegging. Het laatste jaar in Assen schaatste ik bij de jeugdbaanploeg waar ik ook nog een jaar bij heb geschaatst na de overgang naar Groningen. Het jaar daarna heb ik voornamelijk met de faciliteiten meegetraind, maar al snel ontstond daar het begin van Team Creative Monkey. Er waren een aantal schaatsers die net geen aansluiting hadden bij een groep, maar wel trainingsmaatjes nodig hadden. Zo ontstond de 1e lichting zoals ik dat graag noem van het team. Waarna de jaren erna we zijn uitgegroeid tot een volledig bedrijf kunnen we het haast noemen. Ongelofelijke sponsoren, kleding goed voor elkaar en traingskampen die fantastisch zijn. Maar naast alle materiele voorzieningen natuurlijk het team zelf! Vaak omschrijf ik ons bij mijn vrienden ook als een familie en niet als een ploeg. We gaan allemaal stuk voor stuk voor elkaar door het vuur waar nodig en steunen elkaar door dik en dun wat er ook gebeurt. Bij ons is de omschrijving een team een taak dan ook op ons lijf geschreven.
Eerste Resultaten
Mijn jaren bij het team zijn fantastisch al zeg ik het zelf. Zoveel nieuwe mensen leren kennen en zulke mooie dingen mogen bereiken. Dit is natuurlijk allemaal erg globaal, dus laten we even terug gaan in de tijd. In 2017 ontstond het team, waarbij ik op de 500 alleen al van een 46,64 naar een 43,92 ging. Ik heb deze tijd gereden omdat ik mocht deelnemen aan een internationale sprint cup dat verreden zou worden in Berlijn. Wat een ervaring was dat! Voor het eerst zonder mijn ouders deelnemen aan een internationale wedstrijd. Het klinkt heel raar, maar mijn vader is natuurlijk de trainer, dus hij is er eigenlijk 99/100 wedstrijden erbij. En mijn moeder als echte schaatsfanaat is er ook het liefst zoveel mogelijk bij, als ze kan dan staat ze met haar boekje langs de baan. Berlijn was een ervaring op zich en denk er ook zeker met veel plezier aan terug. Eigenlijk liep alles dat seizoen op rolletjes, waarna ik het seizoen van 2017/2018 afsloot met mijn 1e 3km ooit in Groningen. Einde van het seizoen komt vast niks meer uit, maar alsnog een dikke 4.56,13! Wie doet je wat?
Ups en downs
Het seizoen daarna liep iets minder. In het begin ging het super goed. Ik reed harder dan ooit op ijsbanen waar ik normaal erg veel moeite mee heb en alles liep gewoon goed. Totdat ik ineens van de ene op de andere week 1 sec langzamer reed op alleen al de 500. Met een mis pas of een val is het begrijpelijk, maar niet met een nagenoeg perfecte race. De wedstrijden die volgden gingen dan ook van kwaad naar erger. Ik heb nog wel pr’s neer kunnen zetten op de langere afstanden, maar dat was het dan ook wel. Ik heb me alsnog weten te plaatsen voor de internationale sprintcup in Berlijn, waarbij ik dacht als ik daar niet hard kan rijden, waar dan nog wel? Op naar Berlijn leuk weekend gehad, maar de tijden waren nog erger dan eerst en ik voelde dat er iets mis was. Thuis aangekomen in Nederland zelf initiatief genomen om te gaan bloedprikken en rara? Sporen van pfeiffer en de ziekte van Lyme in mijn bloed aangetroffen. Dit was een bittere pil en ik heb dan ook meteen mijn trainingen laten lopen. Gelukkig hebben we de verdenkingen in een vroeg stadium ontdekt, zodat we direct konden beginnen met medicatie. Techniek dat zou dit seizoen worden, maar dat is ja helemaal niet wat ik wil? Waarom overkomt mij dit? Teveel getraind? Overtraind? Zoveel vragen en tot op de dag van vandaag geen antwoord, maar schouders eronder en weer door! Stapje voor stapje het trainen weer opgepakt. Nu was het de tijd voor Nyncke dacht ik ook alleen maar.
Vastberaden
In de zomer van 2019 zijn we met onze team op trainingskamp geweest naar Gérardmer waar het trainen weer op rolletjes liep. Het schaatsseizoen 2019-2020 verliep dan ook best wel soepel. Natuurlijk ook een paar min puntjes, laat ik niet te uitgebreid ingaan op de geknapte veter tijdens de 500 meter en mijn val op de 3km bij de regio’s, want verder liep het best oke. De seizoensafsluiter was in Canada, naar Calgary voor pap zijn Mastergames en daarna door naar Amerika, Salt Lake City waar we samen een wedstrijd gingen rijden. Wat een avontuur was dat! Nu een jaar later zie ik de flashbacks in mijn foto's voorbij komen en kan ik mij niet meer voorstellen dat ik daar een jaar geleden gewoon stond. Inmiddels zitten we in de 3e lockdown van corona? Waar ik verder ook niet teveel aandacht aan kwijt wil. Tuurlijk word iedereen gedemotiveerd van corona, maar ik ben blij dat we langzamerhand weer samen mogen trainen. Het is dan toch een echt gemis om niet met je team te kunnen trainen.
