Een echte schaatsfamilie
Ik ben dan ook al vanaf jonge leeftijd op de schaatsen gezet, toen was dat vooral op natuurijs. Toen ik 7 jaar was ben ik samen met al m’n neefjes en nichtjes bij A.IJ.C. Thialf gaan schaatsen in Nijmegen.
Voor diegene die de ijsbaan in Nijmegen niet kent, dit is een behoorlijk bijzondere baan. Het is niet een traditionele 400 meter baan, maar een baan van 330 meter. Hierdoor waren de bochten een stuk krapper en de rechte stukken korter. De trainingen waren op een zaterdagavond en met kinderen van 7 jaar tot aan de brugklas. Daarnaast kon je ook op andere uren doordeweeks trainen. Ik ben op de woensdag en maandag gaan trainen en op zaterdag ben ik begonnen met training geven.
Naast het schaatsen fietste ik ook regelmatig en in deze periode heb ik ook twee keer meegedaan aan alp d’huzes. Dit is een hele mooie klim in Frankrijk die vooral bekend staat vanuit de Tour de France.
Na een half seizoen ben ik toen aangesloten bij de jeugd baanselectie van Nijmegen. Ik heb daar 1 seizoen gereden en ben daarna doorgestroomd naar de baanselectie van Nijmegen. Helaas had ik niet echt een goeie klik met mijn trainer en reed met allemaal van mensen van boven de 20, terwijl ik toen 14 was. Hierna ben ik aangesloten bij de baanselectie van Deventer. Ik heb hier 3 hele leuke jaren gehad en een hoop geleerd.
Naast schaatsen en fietsen heb ik ook een paar jaar gevoetbald, maar voetbal is heel blessuregevoelig en ik ging steeds meer trainen voor het schaatsen dus ik heb besloten daar toen mee te stoppen.
Revalidatie
Het laatste seizoen bij de baanselectie van Deventer ben ik helaas ziek geworden, ik heb een hersenvliesontsteking gehad. Na een week in het ziekenhuis volgde een lange revalidatie waarin schaatsen een grote rol speelde. Ik ben bij de baanselectie gebleven terwijl eigenlijk al duidelijk was dat er van mijn seizoen niet veel te verwachten viel.
Het is heel confronterend om op zondag nog een zware training te doen en dan twee weken later niet meer zelf de trap op kunnen lopen. Toch heeft het schaatsen mij enorm gemotiveerd om elke dag weer met die revalidatie bezig te gaan, ik wilde weer aansluiten bij de ploeg en ik wilde weer op het ijs staan.
Door mijn hersenvliesontsteking was vooral mijn coördinatie erg achteruitgegaan wat bij schaatsen wel voor een groot nadeel zorgt. De eerst paar keer dat ik op het ijs stond kon ik in m’n hoofd niet uit elkaar houden van mijn linkerbeen of mijn rechterbeen deed. Doordat ik wel door heb gezet en ben blijven schaatsen is die coördinatie veel eerder teruggekomen dan was verwacht.
De doktoren zeggen nog steeds tot op de dag van vandaag dat mijn passie voor schaatsen mij erg geholpen heeft in dit gehele proces.
Op de weg terug!
Toen kwam de vraag of ik
met de ploeg mee zou gaan op trainingskamp in Inzell. Ik kon nog niet heel veel
maar wilde wel heel graag dus ging ik mee als een soort mascotte. Inzell is
traditioneel een plek waar vele nederlandse schaatsers naar toe gaan, dus naast
goed trainen en mooie wedstrijden rijden is het vooral ook erg gezellig.
Het idee was eigenlijk
dat ik wel zou kijken welke trainingen ik kon volgen, tot verbazing van
iedereen heb ik daar alle trainingen gevolgd. Waarschijnlijk kwam dit omdat ik
geen school hoefde te volgen in deze week en daardoor hield ik de energie over
om te trainen. Daarna bij de wedstrijden elke afstand nog 1 keer gereden zodat
ik tijden had staan voor een klassement voor plaatsingswedstrijden. Hiermee
stond ik nog eerste reserve voor de landelijke selectie voor het NK.
Ook heb ik het NK-marathon nog gereden met het doel om hem uit te rijden omdat ik meer niet mocht verwachten, dat is gelukt en nog beter dan verwacht. Ik heb dat seizoen niet kunnen rijden zoals ik had bedacht voordat ik ziek werd, maar heb een
relatief goed seizoen gehad. Wel heb ik mentaal een grote stap gezet dat jaar.
Ik was altijd heel zenuwachtig voor de start en wilde alles goed doen. Ik heb
toen een jaar bij een sportpsycholoog gelopen wat mij enorm heeft geholpen,
maar ook het terugkomen van mijn ziekte heeft daar een rol in gespeeld. Door
hard te werken en gedisciplineerd bezig te gaan heb ik gezien wat ik kon.
Het was natuurlijk niet een stijgende lijn totdat ik weer op mijn oude niveau zat, maar toch ben ik er wel weer gekomen en dat heeft ook wat plezier teruggebracht. De druk was er een beetje af, omdat er niks verwacht kon worden van mij dat seizoen waardoor ik weer ontdekte hoe leuk ik het schaatsen zelf eigenlijk vond.
Studie & Schaatsteam Creative Monkey
Ik heb ondanks een heel moeilijk en gek jaar ook m’n vwo-diploma gehaald en de toelatingsprocedure bij de opleiding verpleegkunde in Groningen, dus ik wilde naar Groningen. Ik wilde wel blijven schaatsen en het liefst blijven schaatsen op niveau, dus niet bij een studentenclub. Via een oud teamgenootje werd ik gewezen op schaatsteam Creative Monkey. Ik ben toen op gesprek gekomen en dat was eigenlijk precies wat ik zocht. Er wordt hier hard en anders getraind en de motivatie is er vanuit iedereen.
Uiteindelijk blijft het rijden van wedstrijden een individuele sport, maar dit is daarnaast ook een hecht team en we willen met z’n allen de beste resultaten voor iedereen behalen. Dit is vooral duidelijk te zijn bij de manier waarop iedereen elkaar aanmoedigt en steunt. Ik heb hier nu 1 seizoen mogen rijden, helaas met alle beperkingen door corona. Ik hoop hier nog een tijd te blijven en ook zonder alle maatregelen nog meer te kunnen genieten van de sport en het team.
